Verbum

наразвя́зваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Развязаць вялікую колькасць чаго‑н. Наразвязваць вузлоў.

наразду́шваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-чаго.

Разм. Раздушыць у вялікай колькасці.

наразліва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Разліць многа якой‑н. вадкасці. Наразліваць вады.

наразло́мваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Разламаць вялікую колькасць чаго‑н. Наразломваць скрынак.

наразло́мліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Тое, што і наразломваць.

наразны́, ‑ая, ‑ое.

Які мае на сабе нарэзы, нарэзку; які зроблены пры дапамозе нарэзкі. Наразны карабін. // З надрэзамі. Наразны батон.

наразраза́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Разрэзаць вялікую колькасць чаго‑н.

наразрэ́зваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Тое, што і наразразаць.

нара́іць, ‑аю, ‑аіш, ‑аіць; зак.

1. каго-што. Параіць, парэкамендаваць для якой‑н. мэты каго‑, што‑н. З тыдзень абшываў Іван Андрэя Ермаліцкага. І не сам хадзіў набівацца — людзі параілі гаспадару добрага шаўца. Грахоўскі.

2. з інф., каму і без дап. Даць параду зрабіць што‑н. Потым бегма кінулася [Галя] з аўдыторыі, быццам ёй хто параіў: хутчэй, хутчэй на вольнае паветра, набяры яго поўныя грудзі, і табе лягчэй стане. Сабаленка.

нарака́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. наракаць.

2. звычайна мн. (нарака́нні, ‑яў). Дакор, папрокі. Караліна моўчкі слухала матчыны нараканні. Пальчэўскі.