вы́шчарка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; м. і ж.
Разм. Той, хто часта шчэрыць зубы; выскаляка.
вы́шчарыцца, ‑руся, ‑рышся, ‑рыцца; зак.
Разм. Засмяяцца, паказаўшы зубы. — Проша пана да нашага будана, — вышчарыўся насустрач Міхасю Ціток. — Што бог паслаў. Б. Стральцоў. // Узлаваўшыся, паказаць, выскаліць зубы; злосна крыкнуць на каго‑н. Хведар вышчарыўся на жонку. — Калі нічога не ведаеш, дык сама маўчы... Гартны.
вы́шчарыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., што.
Прыадкрыўшы рот, паказаць, выскаліць зубы. [Сука] вышчарыла зубы і забурчала, пачуўшы чалавека. Чорны.
вы́шчыканы, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад вышчыкаць.
вы́шчыкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Разм. Вырваць, вышчыпаць. Нейкі пырнік уеўся, проста нельга яго вышчыкаць, усе кіпці паздзіралі, грабучы зямлю. Кулакоўскі.
вышчы́кванне, ‑я, н.
Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. вышчыкваць — вышчыкаць.
вышчы́квацца, ‑аецца; незак.
Зал. да вышчыкваць.
вышчы́кваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да вышчыкаць.
вы́шчыкнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
Аднакр. да вышчыкаць.
вы́шчыпаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад вышчыпаць.