нара́давацца, ‑дуюся, ‑дуешся, ‑дуецца; зак., на каго-што, з каго-чаго, каму-чаму і без дап. (звычайна з адмоўем «не» і дзеясл. «магчы»).
Уволю, многа парадавацца. Маці не нарадуецца на сына. □ Падзеі, як хвалі, ляцелі адна за адной, і іх ледзь паспявалі адзначаць: не паспееш нарадавацца адной, як за ёй ужо — другая, новая. Ракітны. [Дзятліха] нарадавацца не магла з Васіля: дабіўся свайго, дабіўся, чаго хацеў, — у людзі, лічы, выйшаў. Мележ. [Стасік] вучыўся так, што настаўнікі не маглі нарадавацца. Сабаленка.
нарадаво́лец, ‑льца, м.
Гіст. Член тайнай палітычнай арганізацыі народнікаў «Народная воля».
нарадаво́льніцкі, ‑ая, ‑ае.
Гіст. Тое, што і нарадавольскі. Нарадавольніцкі рух.
нарадаво́льскі, ‑ая, ‑ае.
Гіст. Які мае адносіны да нарадавольца, нарадавольства. Нарадавольская арганізацыя.
нарадаво́льства, ‑а, н.
Гіст. Грамадскапалітычны рух у Расіі, на чале якога стаяла арганізацыя народнікаў «Народная воля».
нарадазна́вец, ‑знаўца, м.
Уст. Спецыяліст па нарадазнаўству.
нарадазна́ўчы, ‑ая, ‑ае.
Уст. Які мае адносіны да нарадазнаўства.
нарадалю́бнасць, ‑і, ж.
Тое, што і нарадалюбства.
нарадалю́бства, ‑а, н.
Любоў да народа. Нарадалюбства Чачота не выходзіць за рамкі лагодных сімпатый да народа. Барысенка.