вытру́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да вытруціць.
вы́трушаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад вытрусіць.
вытру́шваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да вытрусіць.
вы́трушчаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад вытрушчыць.
вытру́шчваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да вытрушчыць.
вы́трушчыць, ‑шчу, ‑шыш, ‑шчыць; зак., што.
Разм. Выбіць, разбіўшы на дробныя часткі. Вытрушчыць шыбу.
вы́трыбушаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад вытрыбушыць.
вы́трыбушыць, ‑шу, ‑шыш, ‑шыць; зак., каго-што.
Разм. Выняць вантробы; выпатрашыць.
вы́трываць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
1. што. Цярпліва, стойка перанесці што‑н.; выцерпець. Вытрываць боль. □ Раба састарэў у касмічных падарожжах. Ці хопіць у яго сілы, каб вытрываць дадатковыя дзесяць гадоў? Шыцік.
2. без дап. (звычайна з адмоўем). Праявіць вытрымку, стрыманасць; сцярпець. [Ладынін] рэдка злаваўся, але тут не вытрываў. Шамякін. Палкоўнік у адстаўцы, ведаючы лад у вайсковай справе, не вытрываў і ўмяшаўся ў размову. Грамовіч.
вы́трыманасць, ‑і, ж.
1. Уласцівасць вытрыманага (у 2, 4 знач.). Вытрыманасць характару.
2. Уменне валодаць сабою, вытрымка. Злаваць чыноўнік пачынае, Што дзядзька вытрыманасць мае. Колас.