Verbum

напаўзато́плены, ‑ая, ‑ае.

Напалавіну затоплены, не зусім затоплены. Напаўзатопленыя кусты.

напаўза́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да напаўзці.

напаўзачы́нены, ‑ая, ‑ае.

Не шчыльна зачынены. Напаўзачыненыя дзверы.

напаўзці́, ‑паўзу, ‑паўзеш, ‑паўзе; ‑паўзём, ‑паўзяце; пр. напоўз, ‑паўзла, ‑паўзло; зак.

1. Паўзучы, наткнуцца, натрапіць на каго, што‑н. Напаўзці на перашкоду. Напаўзці на калючы дрот.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Прыпаўзці, запаўзці куды‑н. у вялікай колькасці. Напаўзло мурашак у торбу з абедам.

3. Насунуцца, пакрываючы, засланяючы сабою (пра хмары, туман, цемру і пад.). На змярканні з-за лесу папаўзлі шызыя, змрочныя хмары. Быкаў.

напаўільняны́, ‑ая, ‑ое.

Не чыста льняны. Напаўільняное палатно.

напаўка́зачны, ‑ая, ‑ае.

Падобны на казку, амаль казачны.

напаўкаланія́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да напаўкалоніі. Напаўкаланіяльная залежнасць. // Які паводле свайго становішча набліжаецца да калоніі, залежны ў эканамічных і палітычных адносінах ад капіталістычных дзяржаў (пра краіну, дзяржаву). Напаўкаланіяльная краіна.

напаўкало́нія, ‑і, ж.

Дзяржава, якая захоўвае фармальную самастойнасць, але ў эканамічных і палітычных адносінах залежыць ад імперыялістычных дзяржаў.

напаўкачавы́, ‑ая, ‑ое.

Які пераходзіць ад качавога спосабу жыцця да аселага. Напаўкачавыя народы.

напаўкачэ́ўнік, ‑а, м.

Той, хто жыве напаўкачавым жыццём.