Verbum

наміналісты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да наміналізму. Наміналістычная тэорыя.

наміна́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да наміналу, які выражаецца якой‑н. грашовай вартасцю. Намінальная цана.

2. Які толькі называецца, але не выконвае сваіх функцый; фіктыўны. Намінальны кіраўнік.

[Ад лац. nominalis — імянны.]

намінаты́ў, ‑тыву, м.

Тое, што і назоўны склон.

[Ад лац. (casus) nominativus.]

намінаты́ўны, ‑ая, ‑ае.

У граматыцы — які служыць для называння, абазначэння (прадметаў, з’яў, якасцей, дзеянняў). Намінатыўная функцыя слова. Намінатыўны сказ.

наміна́цыя, ‑і, ж.

У граматыцы — называнне чаго‑н.

[Лац. nominatio.]

наміна́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да памяць.

на́мітка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

1. Доўгі вузкі кусок кужэльнага палатна, звычайна з каймой або вышыўкай. Здавалася,.. што іконы ў залачоных рамах, ахінутыя белымі льнянымі наміткамі і ручнікамі, вось-вось не вытрымаюць хістання цяжкага, гарачага духу хаты і ўпадуць. Паўлаў. / у перан. ужыв. Лёгкай наміткай слаўся па балоце шызы туман. Шчарбатаў. Поле было заслана наміткай сіняватай смугі, а лес за ім стаяў сіні-сіні. Навуменка.

2. Даўні галаўны ўбор замужніх жанчын. На яе галаве красуецца намітка з вышытымі канцамі. Колас.

намітусі́цца, ‑тушуся, ‑тусішся, ‑тусіцца; зак.

Разм. Многа, доўга памітусіцца. Намітусіцца за дзень.

намітынгава́цца, ‑гуюся, ‑гуешся, ‑гуецца; зак.

Разм. Уволю, доўга памітынгаваць.

намнажа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да намножыць.