нагаві́цы, ‑аў; адз. няма.
Разм. Штаны. Апрануты быў [Шэмет] у шэры даматканы курцік, перацягнуты путам, і зрэбныя, да калень.. нагавіцы. Лобан.
нагаві́чкі, ‑чак; адз. няма.
Разм. Памянш.-ласк. да нагавіцы; дзіцячыя нагавіцы.
нагаві́чны, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які мае адносіны да нагавіц. Нагавічны пояс. // Прызначаны для шыцця нагавіц. Нагавічны матэрыял.
нагаво́р, ‑у, м.
1. Паклёп, данос. Сам арышт [Багуцкага], відаць, адбыўся па пагавару Клопікава. Лынькоў. [Марына Аляксееўна:] — Нагавор — што смала — нялёгка адмываецца. Шамякін.
2. Заклінанне, якое па ўяўленню забабонных людзей мае магічную сілу.
нагаво́раны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад нагаварыць.
нагаво́рвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да нагаворваць.
нагаво́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да нагаварыць.
нагаво́рны, ‑ая, ‑ае.
Які набыў пасля нагавору (у 2 знач.) чарадзейныя ўласцівасці. Нагаворная вада. // Які можа ўнушыць любоў да каго‑н. Нагаворнае зелле.
нагаво́ршчык, ‑а, м.
Разм. Той, хто ўзводзіць паклёпы на каго‑н.; паклёпнік.
нагаво́ршчыца, ‑ы, ж.
Разм. Жан. да нагаворшчык. [Мікола]: — А ты не шушукала? Не нагаворшчыца? Не пабяжыш дзядзьку Максіму на мяне скардзіцца? Даніленка.