вы́ламаць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; зак., што.
1. Адламаўшы, аддзяліць. Выламаць палку, штыкеціну.
2. Зламаўшы, выбіць, высадзіць. Выламаць дзверы.
•••
Выламаць з калена — пра немагчымасць дастаць, знайсці што‑н.
вы́латаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад вылатаць.
вы́латаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Разм. Залатаць усё, многае; палатаць. Вылатаць мяшкі.
вы́лаў, ‑лаву, м.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. вылоўліваць — вылавіць.
вы́лаўлены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад вылавіць.
вы́лаяцца, ‑лаюся, ‑лаешся, ‑лаецца; зак.
Сказаць брыдкае, зняважлівае слова. — Цьфу, каб ты згарэла! — вылаяўся .. [стары] праз кашаль. — Ужо і курыць не магу. Дайшоў .. да ручкі. Брыль.
вы́лаяць, ‑даю, ‑лаеш, ‑лае; зак., каго-што.
Абазваць брыдкімі, зняважлівымі словамі; аблаяць; насварыцца. Вылаяць апошнімі словамі. □ Пракоп нічога не адказваў: натура ў яго гэтакая, што любіць ён, каб усё добра і ціха было, вылаяць чалавека ў вочы не можа. Чорны.
вы́легчаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад вылегчаць.
вы́легчаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.
Разм. Выпакладаць; кастрыраваць. Вылегчаць жарабца.
вы́легчы, ‑лежа; зак.
Прыпасці сцяблом да зямлі; палегчы (пра збажыну, травы). А перабольшваць гною нельга, бо калі перабольшыш, дык бульба счарвівее, а ячмень ці яшчэ якая збажына пабуяе і вылежа. Сабаленка.