выпраме́ньвальнік, ‑а, м.
Спец. Перадатчык светлавой, цеплавой або гукавой энергіі. Рукавы выпраменьвальнік.
выпраме́ньвальны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да выпраменьвання.
выпраме́ньванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. выпраменьваць — выпраменіць і выпраменьвацца — выпраменіцца.
выпраме́ньвацца, ‑аецца; незак.
1. Вылучаючыся, распаўсюджвацца (пра розныя віды прамянёвай энергіі).
2. Зал. да выпраменьваць.
выпраме́ньваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што.
Вылучаць прамянёвую энергію, светлавыя, цеплавыя і інш. прамяні. Выпраменьваць святло. Выпраменьваць злектрамагнітныя хвалі. □ Пышныя русыя валасы, здавалася, выпраменьвалі ўласнае святло. Шахавец.
выпраме́ньваючы,
1. ‑ая, ‑ае. Дзеепрым. незал. цяпер. ад выпраменьваць.
2. ‑ая, ‑ае. у знач. прым. Які выпраменьвае.
3. Дзеепрысл. незак. цяпер. ад выпраменьваць.
вы́праміцца, ‑млюся, ‑мішся, ‑міцца; зак.
1. Тое, што і выпрастацца (у 1 знач.). Дык выпрамся ж трошку, ды жыва за сошку. Купала. Іваніха выпрамілася, уважліва агледзела чалавека — яго няголены.. твар. Лось.
2. Разм. Пайсці ў пэўным кірунку; накіравацца. Аднак не павярнуў чалавек ні дадому, ні ў раённы цэнтр, а выпраміўся проста на горад. Кулакоўскі.
вы́праміць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; зак., што.
Зрабіць прамым, без звілін, паваротаў і пад.; выпрастаць. Выпраміць канал, дарогу, прасеку, лінію.
•••
Выпраміць ток (спец.) — ператварыць пераменны электрычны ток у пастаянны.
выпрамле́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. выпрамляць — выпраміць і стан паводле знач. дзеясл. выпрамляцца — выпраміцца.
вы́прамлены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад выпраміць.