Verbum

навелі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Аўтар навел ​¹. Праблема стварэння вобраза новага чалавека хвалявала беларускіх навелістаў 20‑х гадоў. Пшыркоў.

навелі́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да навеліст.

навелі́стыка, ‑і, ДМ ‑тыпы, ж., зб.

Жанр навелы ​¹. Беларуская навелістыка.

навелісты́чнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць навелістычнага.

навелісты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да навелы ​¹. Навелістычная літаратура.

наверадзі́цца, ‑вераджуся, ‑вярэдзішся, ‑вярэдзіцца; зак.

Тое, што і навярэдзіцца.

наверадзі́ць, ‑вераджу, ‑вярэдзіш, ‑вярадзіць; зак., што.

Тое, што і навярэдзіць. Пад самую восень забалела ў Цімошкі нага. Ці наверадзіў яе, за кароўкамі па лесе ходзячы, ці намуляў яе аборкамі, ці якая другая прычына, але нага забалела так, што Цімошку прыйшлося застацца дома і легчы ў пасцельку. Колас.

навербава́ны і навярбо́ваны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад навербаваць.

навербава́ць, ‑вярбую, ‑вярбуеш, ‑вярбуе; зак., каго-што.

1. Завербаваць у нейкай колькасці. [Кухта:] — Хачу прасіць, каб дазволілі навербаваць тысячы дзве рабочых на перыферыі. Карпаў.

2. Стварыць, арганізаваць шляхам вярбоўкі. Навербаваць войска.

наве́рзці,

гл. навярзці.