дакрыча́цца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак., каго.
Разм.
1. Голасна завучы каго‑н., прымусіць адклікнуцца, прыйсці; дазвацца. — А я да вас сюды яшчэ ўчора вечарам прыйшоў. Крычаў, крычаў. Так і не дакрычаўся вас. Няхай.
2. Крыкам давесці сябе да непрыемных вынікаў. Дакрычацца да хрыпаты.
дактара́льны, ‑ая, ‑ае.
Кніжн. Педантычна павучальны, катэгарычна (пра тон, манеру гаварыць).
[Ад лац. doctoralis — уласцівы настаўніку, вучонаму.]
дактара́нт, ‑а, М ‑нце, м.
Вучоны, прымацаваны да навуковай установы для падрыхтоўкі доктарскай дысертацыі.
дактаранту́ра, ‑ы, ж.
Сістэма падрыхтоўкі дактароў навук. // Занятак, дзейнасць дактаранта.
дактара́нцкі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да дактаранта.
дакто́рка і до́ктарка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.
Разм. Жанчына-ўрач. [Дачка нарадавольца] была ўжо не першай маладосці, працавала дакторкаю ў адной з земскіх бальніц. Колас. Вінцусь ураз пазнаў у жанчыне доктарку, што лечыць яго Зоську. Арабей.
дактры́на, ‑ы, ж.
Кніжн. Навуковая або філасофская тэорыя, палітычная сістэма, вучэнне. Дзяржаўная дактрына. Ваенная дактрына.
[Лац. doctrina.]
дактрынёр, ‑а, м.
Кніжн. Чалавек, які слепа і педантычна прытрымліваецца якой‑н. дактрыны; схаласт, начотчык.
[Фр. doctrinaire.]
дактрынёрскі, ‑ая, ‑ае.
Кніжн. Які мае адносіны да дактрынёра, уласцівы дактрынёру. Дактрынёрскі падыход да справы. Дактрынёрскае ўяўленне.
дактрынёрства, ‑а, м.
Кніжн. Дактрынёрскія адносіны да рэчаіснасці; дагматызм. Упадаць у дактрынёрства.