вы́рублены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад вырубіць.
вы́рудзець, ‑дзею, ‑дзееш, ‑дзее; зак.
Стаць рудым. Будан стаяў на тым жа месцы. Лісце на ім вырудзела, выпетрала на сонцы. Місько.
вы́руліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., што.
Вывесці самалёт, машыну куды‑н. па зямлі. Самалёт выруліў на ўзлётную паласу. Шафёр выруліў машыну на сярэдзіну вуліцы.
выру́льванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. вырульваць — выруліць.
выру́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да выруліць.
вы́ручаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад выручыць.
выруча́цца, ‑аецца; незак.
Зал. да выручаць.
выруча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да выручыць.
вы́ручка, ‑і, ДМ ‑чцы, ж.
1. Дзеянне паводле дзеясл. выручаць — выручыць (у 1 знач.).
2. Утаргаваныя грошы. Здаць выручку ў банк.
•••
На выручку (пайсці, кінуцца і пад.) — на дапамогу каму‑н.
вы́ручыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго-што.
1. Памагчы выйсці з цяжкага становішча. Выручыць з бяды. □ [Салдат:] — Як ты мне дапамог! Не дапамог, а, можна сказаць, выручыў. Гамолка.
2. Утаргаваць. Вязуць усё, што трэба прадаць, каб выручыць сякую-такую капейчыну. Сачанка.