Verbum

святлолячэнне, ✂, н.

Лячэнне штучна атрыманымі інфрачырвонымі, бачнымі і ультрафіялетавымі прамянямі.

|| наз. святлолячэбны, ✂.

святломаскіроўка, ✂, ж.

Маскіроўка асветленых аб’ектаў.

|| прым. святломаскіровачны, ✂.

святляк, ✂, м.

Невялікае насякомае, жучок (а таксама яго лічынкі і яйкі), які свеціцца ў цемры.

|| памянш. светлячок, ✂.

святочны, ✂.

1. гл. свята.

2. Не будзённы, прыгожы, прыбраны.

   • С. касцюм.

3. перан. Урачыста-ўзнёслы, шчаслівы.

   • С. настрой.

святоша, ✂, м.; ✂, ж., ✂ (разм. іран.).

Прытворна-набожны чалавек, ханжа.

святцы, ✂.

Царкоўная кніга з пералікам святаў і святых па днях іх памінання.

святы, ✂.

1. Прасякнуты высокімі пачуццямі, узвышаны, чысты, высакародны (высок.).

   • Святая любоў да Радзімы.

2. Сапраўдны, запаветны, выключны па сваёй важнасці, велічны.

   • С. абавязак дзяцей — паважаць бацькоў.

3. перан. Бездакорны ў сваім жыцці, паводзінах, высокамаральны.

   • Святая вада.
   • Не такі ён с., як здаецца (не такі бязгрэшны).

4. У рэлігійна-містычных уяўленнях: надзелены боскай сілай, вышэйшай дасканаласцю і чыстатой.

   • Святая тройца.

5. у знач. наз. У хрысціян: чалавек, які ўсё жыццё прысвяціў служэнню богу і рэлігіі, а пасля смерці прызнаны царквой нябесным заступнікам веруючых.

   • Абразы са святымі.

◊

• Святая святых (высок.) — пра нешта самае дарагое, велічнае.

|| наз. святасць, ✂.

святыня, ✂, ж.

1. Тое, што з’яўляецца асабліва дарагім, што ахоўваецца і шануецца (высок.).

   • Народныя святыні.
   • Брэсцкая крэпасць — наша с.

2. Прадмет або месца рэлігійнага пакланення.

   • Святыні ў ахвяру не прыносяцца.

свяцейшы, ✂.

Састаўная частка тытула праваслаўных патрыярхаў і сінода, а таксама рымскіх пап.

свяціла, ✂, н.

1. Нябеснае цела, якое выпраменьвае святло ў касмічную прастору або свеціць адбітым святлом.

   • Дзённае с. (Сонца).
   • Начное с. (Месяц).

2. чаго або якое; перан. Выдатны чалавек, які набыў шырокую вядомасць у пэўнай сферы дзейнасці і праславіў навуку і культуру сваім талентам (высок.).

   • С. навукі.