Verbum

лунаць, ✂; незак.

1. Плаўна лятаць, рухацца ў паветры.

   • Буслы лунаюць у вышыні.

2. перан. Павольна развявацца.

   • Лунаюць сцягі над плошчай.

3. перан. Плысці, распаўсюджвацца (пра песні, музыку і пад.).

   • Песні лунаюць — настрой узнімаюць.

4. перан. Знаходзіцца ў стане ўзвышаных або далёкіх ад рэчаіснасці мар.

◊

• Лунаць у воблаках (у надхмар’і) (неадабр.) — знаходзіцца ў летуценным стане, не заўважаючы навакольнага.

лунка, ✂, ж.

Невялікае паглыбленне ў чым-н., ямка.

• Л. зуба.

|| памянш. луначка, ✂.

|| прым. луначны, ✂.

лунь, ✂, м.

Драпежная птушка сямейства ястрабіных з шаравата-белым апярэннем у дарослых самцоў; мышалоў.

• Балотны л.
• Сівы як л.

лупа, ✂, ж.

Павелічальнае шкло ў аправе.

лупаты, ✂.

Які мае выпучаныя вочы.

|| наз. лупатасць, ✂.

лупіна, ✂, ж.

1. Вонкавая абалонка плода, семя.

2. толькі мн. Адходы пасля ачысткі бульбы, пладоў, семя.

   • Кош лупін.

лупінне, ✂, н., зб.

Лупіны (у 2 знач.).

лупіцца, ✂; незак.

Абдзірацца, аблазіць.

• Лупіцца афарбоўка.
• Лупіцца нос.

|| зак. аблупіцца, ✂ і адлупіцца, ✂.

лупіць​¹, ✂; незак.

1. Знімаць, абдзіраць (скуру, кару і інш.) з чаго-н. або ачышчаць ад лупін, абіраць.

   • Л. кару з дрэва.
   • Л. бульбу.

2. Драць на часткі (разм.).

   • Нашто ты кнігу лупіш?

3. перан. Браць празмерна вялікую плату (разм.).

   • Гэта вы з усіх так лупіце?

4. Ужыв. замест некаторых дзеясловаў для абазначэння дзеяння, якое адбываецца з асаблівай сілай (разм.).

   • Лупіць дождж.
   • А ён у бубен лупіць.
   • Лупіць скуру (разм.) —
     1. браць празмерна вялікую плату;
     2. моцна біць.

|| зак. аблупіць, ✂, злупіць, ✂ і адлупіць, ✂.

лупіць​², ✂; незак. (разм.).

Вытарашчваць вочы.

• Чаго ты лупіш вочы?