Verbum

лупіць​¹, ✂; незак.

1. Знімаць, абдзіраць (скуру, кару і інш.) з чаго-н. або ачышчаць ад лупін, абіраць.

   • Л. кару з дрэва.
   • Л. бульбу.

2. Драць на часткі (разм.).

   • Нашто ты кнігу лупіш?

3. перан. Браць празмерна вялікую плату (разм.).

   • Гэта вы з усіх так лупіце?

4. Ужыв. замест некаторых дзеясловаў для абазначэння дзеяння, якое адбываецца з асаблівай сілай (разм.).

   • Лупіць дождж.
   • А ён у бубен лупіць.
   • Лупіць скуру (разм.) —
     1. браць празмерна вялікую плату;
     2. моцна біць.

|| зак. аблупіць, ✂, злупіць, ✂ і адлупіць, ✂.