Verbum

лупа, ✂, ж.

Павелічальнае шкло ў аправе.

лупаты, ✂.

Які мае выпучаныя вочы.

|| наз. лупатасць, ✂.

лупіна, ✂, ж.

1. Вонкавая абалонка плода, семя.

2. толькі мн. Адходы пасля ачысткі бульбы, пладоў, семя.

   • Кош лупін.

лупінне, ✂, н., зб.

Лупіны (у 2 знач.).

лупіцца, ✂; незак.

Абдзірацца, аблазіць.

• Лупіцца афарбоўка.
• Лупіцца нос.

|| зак. аблупіцца, ✂ і адлупіцца, ✂.

лупіць​¹, ✂; незак.

1. Знімаць, абдзіраць (скуру, кару і інш.) з чаго-н. або ачышчаць ад лупін, абіраць.

   • Л. кару з дрэва.
   • Л. бульбу.

2. Драць на часткі (разм.).

   • Нашто ты кнігу лупіш?

3. перан. Браць празмерна вялікую плату (разм.).

   • Гэта вы з усіх так лупіце?

4. Ужыв. замест некаторых дзеясловаў для абазначэння дзеяння, якое адбываецца з асаблівай сілай (разм.).

   • Лупіць дождж.
   • А ён у бубен лупіць.
   • Лупіць скуру (разм.) —
     1. браць празмерна вялікую плату;
     2. моцна біць.

|| зак. аблупіць, ✂, злупіць, ✂ і адлупіць, ✂.

лупіць​², ✂; незак. (разм.).

Вытарашчваць вочы.

• Чаго ты лупіш вочы?

лупіць​³, ✂; незак. (разм.).

1. Моцна біць, лупцаваць каго-н.

   • Л. каня пугай.

2. З сілай удараць у што-н., па чым-н.

   • Л. нагой у дзверы.

◊

• Лупіць як Сідараву казу (разм.) — бязлітасна біць каго-н.

лупцаваць, ✂; незак.

1. Біць, хвастаць.

2. Тое, што і лупіць​³ (у 1 знач.).

|| зак. адлупцаваць, ✂ і вылупцаваць, ✂.

|| аднакр. лупцануць, ✂.

|| наз. лупцаванне, ✂ і лупцоўка, ✂.