Verbum

сентыменталіст, ✂, м.

Прадстаўнік сентыменталізму (у 1 знач.).

|| прым. сентыменталісцкі, ✂.

сентыментальнасць, ✂, ж.

1. гл. сентыментальны.

2. Сентыментальныя паводзіны, сентыментальны ўчынак.

   • Не трэба сентыментальнасцей.

сентыментальнічаць, ✂; незак. (разм.).

1. Быць сентыментальным (у 2 знач.).

2. перан., з кім. Абыходзіцца з кім-н. празмерна мякка, паблажліва.

   • Не сентыментальнічай з гэтым гультаём!

сентыментальны, ✂.

1. Заснаваны на прынцыпах сентыменталізму (у 1 знач.).

   • С. раман.

2. Залішне чуллівы, які можа лёгка расчуліць.

   • С. верш.

3. Прасякнуты залішняй чуллівасцю.

   • Сентыментальная сцэна.

|| наз. сентыментальнасць, ✂.

сентэнцыйны, ✂, ж. (кніжн.).

Павучальны, які мае ў сабе сентэнцыю.

• С. раман.

|| наз. сентэнцыйнасць, ✂.

сентэнцыя, ✂, ж. (кніжн.).

Выслоўе павучальнага характару.

• Выслухаць чые-н. сентэнцыі.

сеньёр, ✂, м.

1. У феадальным грамадстве: землеўладальнік, які меў неабмежаваную ўладу на сваёй тэрыторыі.

2. У іспанамоўных краінах: форма ветлівага звароту да мужчыны.

|| ж. сеньёра, ✂.

сеньярыта, ✂, ж.

У іспанамоўных краінах — дзяўчына, паненка (зварот або форма ветлівага ўпамінання).