Verbum

арго́, нескл., н.

Умоўныя словы і выразы, якія ўжываюцца якой-н. адасобленай ці прафесійнай групай, гуртком і пад. і жаргон.

• Зладзейскае а.

|| прым. аргатычны, ✂.

арго́н, ✂, м.

Хімічны элемент, газ без колеру і паху (дае сіняватае свячэнне, выкарыстоўваецца ў светлавых рэкламах).

|| прым. аргонавы, ✂.

аргуме́нт, ✂, м.

1. Лагічны довад, доказ.

   • Важкі а.

2. У матэматыцы: незалежная пераменная велічыня, ад змены якой залежыць змена другой велічыні (функцыі).

аргументава́ць, ✂; зак. і незак.

Прывесці (-водзіць) доказы, аргументы (у 1 знач.).

|| наз. аргументацыя, ✂.

аргумента́цыя, ✂, ж.

1. гл. аргументаваць.

2. Сукупнасць аргументаў (у 1 знач.).

   • Лагічная а.

|| прым. аргументацыйны, ✂.

арда́, ✂, ж.

1. У старажытнасці ў цюркскіх вандроўных народаў: род дзяржаўнага аб’яднання.

   • Залатая а.

2. перан. Натоўп, банда, зграя.

   • Фашысцкія орды.

|| прым. ардынскі, ✂.

ардына́рац, ✂, м.

Ваеннаслужачы пры камандзіру для службовых даручэнняў.

|| прым. ардынарачны, ✂.

ардына́рны, ✂.

1. Які нічым асаблівым не вызначаецца, звычайны (кніжн.).

2. У назвах вучоных пасад: штатны; проціл. экстраардынарны (уст.).

   • А. прафесар.

ардына́тар, ✂, м.

Урач, які лечыць у бальніцы, клініцы і пад.

|| прым. ардынатарскі, ✂.

ардына́тарская, ✂, ж.

У лячэбнай установе: пакой для ўрачоў.