Verbum

чарапаха, ✂, ж.

1. Жывёліна атрада паўзуноў, пакрытая касцявым панцырам, якая вельмі павольна рухаецца на кароткіх лапах, што могуць разам з галавой і хвастом уцягвацца ў панцыр.

   • Марская ч.

2. зб. Рагавыя пласцінкі панцыра гэтай жывёлы, а таксама вырабы з такіх пласцінак.

|| памянш. чарапашка, ✂.

|| прым. чарапахавы, ✂ і чарапашы, ✂.

чарапашка, ✂, ж.

1. гл. чарапаха.

2. Насякомае атрада клапоў, небяспечны шкоднік злакавых раслін.

чарапашы, ✂.

1. гл. чарапаха.

2. перан. Вельмі павольны.

   • Ч. крок.
   • Чарапашыя тэмпы работы.

чарапіца, ✂, ж.

1. зб. Дахавы матэрыял у выглядзе абпаленых гліняных або цэментных пласцінак або плітак з пазамі.

   • Дом пакрыты чарапіцай.

2. Асобная такая пласцінка.

|| прым. чарапічны, ✂.

• Ч. завод.

чарапічны, ✂.

1. гл. чарапіца.

2. Зроблены з чарапіцы, пакрыты чарапіцай.

   • Ч. дах.

чарапічына, ✂, ж. (разм.).

Тое, што і чарапіца (у 2 знач.).

чарапок​¹, ✂, м.

Абломак, асколак разбітай глінянай, чыгуннай, шкляной пасудзіны.

|| прым. чарапковы, ✂.

чарапок​², ✂, м. (разм. груб.).

Тое, што і чэрап (у 1 знач.).

• Ляснік дагнаў парубшчыка і загрэў па чарапку.

чараўнік, ✂, м.

1. У казках і павер’ях: той, хто валодае чарамі; вядзьмар.

   • Злы ч. ператварае чалавека ў жабу.

2. Знахар, лекар-самавучка, які лечыцца нібыта з дапамогай вядзьмарства, чараў.

3. перан. Чалавек, здольны захапіць чым-н., зачараваць.

   • Ч. слова.
   • Ч. беларускай паэзіі.

|| прым. чараўніцкі, ✂.

чараўніца, ✂, ж.

1. Паводле казак і павер’яў — жанчына, якая здольна чараваць, вядзьмарыць.

2. Знахарка, лекар-самавучка.

3. перан. Вельмі прыгожая жанчына.

|| прым. чараўніцкі, ✂.