Verbum

чуб, ✂, м.

1. Пасма валасоў, якая спадае на лоб або ўзнімаецца над ілбом (звычайна ў мужчын).

2. Пасма доўгіх валасоў, пакінутая на цемені брытай галавы ў запарожцаў і ўкраінскіх казакоў; асяледзец.

3. Прыўзнятае пер’е на галаве некаторых птушак.

   • Курыца з чубам.

◊

• Брацца за чубы (разм. неадабр.) — біцца.

|| памянш. чубок, ✂.

чубатка, ✂, ж.

Птушка з чубам на галаве (звычайна пра курыцу).

чубаты, ✂.

1. З чубам.

   • Чубатая курыца.

2. Як састаўная частка некаторых батанічных і заалагічных назваў.

   • Ч. шалфей.
   • Ч. рабчык.

|| наз. чубатасць, ✂.

чубіцца, ✂; незак. (разм.).

Біцца; сварыцца.

чубіць, ✂; незак. (разм.).

Тузаць за валасы, сварыцца, лаяцца з кім-н.

• Хто каго любіць, той таго і чубіць (прыказка).

чуваць, у знач. вык.

1. Можна чуць, чуецца.

   • Ч. як дождж барабаніць у шыбы.

2. Ёсць звесткі пра каго-, што-н. (разм.).

   • Што ч. на свеце?
   • Бацька не вярнуўся з вайны, і нічога не чуваць пра яго.

3. Успрымацца органамі пачуццяў.

   • Ч. пах дыму.

чувашы, ✂, м.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Чувашскай Рэспублікі, што ўваходзіць у склад Расійскай Федэрацыі.

|| ж. чувашка, ✂.

|| прым. чувашскі, ✂.

чувякі, ✂, м.

Мяккі абутак без абцасаў (пераважна ў народаў Каўказа).

|| прым. чувячны, ✂.

чудзь, ✂, ж., зб.

У Старажытнай Русі: агульная назва некаторых заходняфінскіх плямён.

|| прым. чудскі, ✂.

чужаземец, ✂, м.

Чалавек з чужой краіны; іншаземец.

|| ж. чужаземка, ✂.