чуб, ✂, м.

  1. Пасма валасоў, якая спадае на лоб або ўзнімаецца над ілбом (звычайна ў мужчын).

  2. Пасма доўгіх валасоў, пакінутая на цемені брытай галавы ў запарожцаў і ўкраінскіх казакоў; асяледзец.

  3. Прыўзнятае пер’е на галаве некаторых птушак.

    • Курыца з чубам.

◊

  • Брацца за чубы (разм. неадабр.) — біцца.

|| памянш. чубок, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)