Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Скарачэнні
абвгдеёжзійклмнопрстуфхцчшэюя
авеёікмноуыьэюя
бвгклмнпрстфця

цыц, выкл. (разм.).

Вокрык, якім загадваюць змоўкнуць, спыніць што-н.

  • Ц. ты, дуронік!

цыцкі, ✂, ж. (разм.).

  1. Грудзі жанчын.

  2. Саскі ў млекакормячых жывёлін.

    • Ц. у каровы натрэскаліся.

цыцэр, ✂, м. (спец.).

Тое, што і цыцэра.

цыцэра, нескл., н. (спец.).

Адзін з буйных друкарскіх шрыфтоў.

цыян, ✂, м.

Бясколерны ядавіты газ з рэзкім горкім пахам, злучэнне вугляроду з азотам.

|| прым. цыянавы, ✂ і цыяністы, ✂.

цыянаванне, ✂, н. (спец.).

  1. Спосаб здабывання з руд золата і серабра шляхам растварэння іх у цыяністых растворах.

  2. Насычэнне вугляродам і азотам паверхневага пласта стальных вырабаў для павышэння іх цвёрдасці.

цыянізацыя, ✂, ж. (спец.).

Тое, што і цыянаванне.

  • Працэс цыянізацыі.

цыяноз, ✂, м. (спец.).

Сіняватая афарбоўка скуры пры некаторых захворваннях, звязаных з расстройствам кровазвароту; сінюшнасць, сінюха.

|| прым. цыянозны, ✂.