хіб, хі́ба, мн. хібы́, -о́ў, м.
1. Пярэдняя частка хрыбта свінні.
Самае тоўстае сала ў свінні на хібе.
2. Шчацінне на хрыбце.
3. Спінны плаўнік у рыбы.
4. перан. Верхні край, грэбень чаго-н.
Х. страхі.
Х. хвалі.
Х. пракоса.
хі́ба¹, -ы, мн. -ы, -аў, ж.
1. Памылка, промах, недахоп.
Хібы ў рабоце.
2. Пра фізічны недахоп.
Х. яго была ў тым, што ён кульгаў.
хі́ба², часц.
1. Ужыв. ў пытальных сказах, якія выражаюць сумненне ў чым-н., недавер, здзіўленне чым-н. і па знач. блізкія да слоў «няўжо», «можа быць».
Х. ён ужо прыехаў? Х. я не так сказаў?
2. Ужыв. ў пытальных сказах для выказвання няўпэўненасці ў неабходнасці якога-н. дзеяння і блізкая па знач. словам «можа быць», «не варта».
Х. мне паехаць туды? Х. можна каго прымусіць рабіць што-небудзь?
3. (звычайна ў спалучэнні са словамі «толькі», «што»). Надае адценне абмежаванасці, дапушчэння, магчымасці чаго-н.
Х. толькі заўтра ён прыедзе.
хі́ба³, злуч.
1. уступальна-абмежавальны. Ужыв. ў спалучэнні са словамі «толькі», «што» і без іх для выражэння абмежавання ў знач.: акрамя таго, што...; можа быць, толькі...
Вакол цішыня, х. толькі шпак засвішча.
2. умоўны. Ужыв. для выражэння супрацьпастаўлення з адценнем умоўнасці ў знач.: калі не..., калі толькі не...
Работу закончым, х. толькі дождж перашкодзіць.
хі́ба⁴, выкл.
Ужыв. з пытальнай інтанацыяй і выражае сумненне, недавер. —
Я вас ведаю. — Х.!
хі́біць, хіблю, хі́біш, хі́біць; незак. (разм.).
1. Дапускаць пралікі, недакладнасці, рабіць памылкі.
2. перан. Баяцца каго-н., губляцца перад кім-, чым-н.
Перад кім хібіў старшыня, дык гэта перад начальствам.
хі́бнасць, -і, мн. -і, -ей, ж.
1. Памылка, няправільнасць, недакладнасць.
2. Розніца паміж сапраўднай велічынёй чаго-н. і велічынёй, атрыманай пры вымярэнні; адхіленне ад зададзенай велічыні; недакладнасць (спец.).
Абсалютная х.
Адносная х.