Verbum

енк, е́нку, мн. -і, -аў, м.

Працяглы жаласны стогн, выкліканы болем або вялікім горам.

Працяглы е. вырваўся з грудзей.

е́нчыць, -чу, -чыш, -чыць; незак.

1. Жаласна стагнаць ад болю, пакуты і пад.

Хлопчык енчыў на ложку.

2. перан. Назойліва, надакучліва прасіць аб чым-н. (разм.).

|| зак. вы́енчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны (да 2 знач.).

|| наз. е́нчанне, -я, н.