Verbum

ве́яльшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто вее збожжа або працуе пры веялцы.

|| ж. ве́яльшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

ве́янне, -я, н.

1. гл. веяць.

2. перан. З’яўленне новых думак, ідэй у разумовым жыцці грамадства.

Новае в. ў гісторыі.

ве́яны, -ая, -ае.

Ачышчаны веяннем.

Веянае жыта.

ве́яць, ве́ю, ве́еш, ве́е; вей; ве́яны; незак.

1. што. Ачышчаць збожжа ад мякіны веялкай.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Дзьмуць, абдзімаць павевам.

Вее вецер.

Цёплай вільгаццю веяла (безас.) ад ракі.

Ад яго слоў веяла (безас.) ласкай і клопатам (перан.).

|| зак. праве́яць, -е́ю, -е́еш, -е́е; -е́й; -е́яны (да 1 знач.) і зве́яць, -е́ю, -е́еш, -е́е; -е́й; -е́яны (да 1 знач.).

|| наз. ве́янне, -я, н.

вёрстка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж. (спец.).

1. гл. вярстаць.

2. Звярстаны набор, а таксама яго адбітак.

Чытаць вёрстку.

|| прым. вёрстачны, -ая, -ае.

вёрткі, -ая, -ае.

Здольны да хуткіх і спрытных рухаў.

|| наз. вёрткасць, -і, ж.

вёсельны гл. вясло¹.

вёска, -і, ДМ вёсцы, мн. -і, -сак, ж.

1. Сельскае паселішча.

Жыць у вёсцы.

2. адз. Сельская мясцовасць.

Паехаў працаваць на вёску.

3. адз. Жыхары вёскі, вясковае насельніцтва.

Культурны рост вёскі.

|| памянш. вёсачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж. (да 1 знач.).

|| прым. вяско́вы, -ая, -ае.

Вясковыя ростані.

вёславы гл. вясло¹.

вібра́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Частка прыбора, апарата, у якіх могуць узбуджацца рытмічныя ваганні.

|| прым. вібра́тарны, -ая, -ае.