Verbum

фуражы́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Работнік па нарыхтоўцы, захаванні і выдачы фуражу.

2. Той, хто адпраўлены на фуражыроўку (гіст.).

|| прым. фуражы́рскі, -ая, -ае.

фуражыро́ўка, -і, ДМ -ро́ўцы, ж. (гіст.).

Нарыхтоўка фуражу для войск у ваенны час.

фурго́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Крытая павозка для паклажы, а таксама крыты аўтамабіль для перавозкі грузаў.

|| прым. фурго́нны, -ая, -ае.

фурма́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў і фу́рман, -а, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які кіруе коньмі ў запрэжанай павозцы; вазак.

|| прым. фурма́нскі, -ая, -ае і фу́рманскі, -ая, -ае.

фурма́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Падвода для перавозкі грузаў.

|| прым. фурма́начны, -ая, -ае.

фурніту́ра, -ы, ж.

Дапаможныя матэрыялы, прыкла́д у якой-н. вытворчасці (напр., у кравецкай справе — гузікі, кнопкі і пад.).

Шавецкая ф.

|| прым. фурніту́рны, -ая, -ае.

фуро́р, -у, м.

Шумны публічны поспех.

Кніга зрабіла сапраўдны ф. у грамадстве.

фуру́нкул, -а, мн. -ы, -аў, м.

Гнойнае запаленне валасянога мяшочка і сальнай залозы скуры.

фурункулёз, -у, м. (спец.).

Захворванне, пры якім на целе паяўляецца многа фурункулаў.

|| прым. фурункулёзны, -ая, -ае.

фу́рыя, -і, мн. -і, -рый, ж.

1. Багіня помсты ў старажытнарымскай міфалогіі.

2. перан. Злая, сварлівая жанчына (разм.).