Verbum

вудзі́льны, -ая, -ае.

Які служыць для вуджэння рыбы.

В. рыштунак.

вудзі́льшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто вудзіць рыбу.

|| ж. вудзі́льшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

|| прым. вудзі́льшчыцкі, -ая, -ае.

ву́дзіцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -дзіцца; незак.

Лавіцца на вуду.

З раніцы рыба добра вудзілася.

ву́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; незак., каго.

Лавіць вудай (рыбу).

|| наз. вуджэ́нне, -я, н.

вуж, вужа́ і (радзей) ву́жа, мн. вужы́, -о́ў, м.

Адна з неядавітых змей сямейства паўзуноў.

Выкручвацца вужом (таксама перан.:

1) падлізвацца, падлашчвацца, дабіваючыся чаго-н.;

2) падманам, хітрасцю старацца выйсці з цяжкага становішча).

|| прым. вужо́вы, -ая, -ае.

вужаві́нне, -я, н.

Скура змяі, скінутая ў час лінькі.

вужа́ка, -і, ДМ -жа́цы, мн. -і, -жа́к, ж.

1. Агульная назва паўзуноў з доўгім гнуткім целам без ног; змяя (разм.).

Віцца вужакай (таксама перан.: падлізвацца, падлашчвацца, дабіваючыся чаго-н.).

2. перан. Пра ліхога, каварнага чалавека.

|| прым. вужа́чы, -ая, -ае.

Вужачая скура.

вужаня́ і вужанё, -ня́ці, мн. -ня́ты, -ня́т, н.

Дзіцяня вужа.

вужы́шча, -а, мн. -ы, -аў, н.

Тоўстая кручаная вяроўка, якой уціскаюць вазы (з сенам, снапамі і пад.).

вуза́, -ы́, ж.

Клейкае рэчыва, якое выпрацоўваюць пчолы з гаючых смалістых выдзяленняў пупышак дрэў (бярозы, таполі, асіны); пропаліс.