Verbum

непазбе́жны, -ая, -ае.

Такі, якога нельга пазбегнуць; немінучы.

Непазбежная сустрэча.

Н. фінал.

|| наз. непазбе́жнасць, -і, ж.

непазбы́ўны, -ая, -ае (разм.).

Такі, які не праходзіць, ад якога цяжка пазбавіцца.

Непазбыўная туга.

|| наз. непазбы́ўнасць, -і, ж.

непазнава́льны, -ая, -ае.

1. Які змяніўся настолькі, што яго цяжка пазнаць.

Непазнавальная вёска.

2. Недаступны пазнанню.

У свеце няма нічога непазнавальнага.

|| наз. непазнава́льнасць, -і, ж.

непазна́ны, -ая, -ае.

1. Такі, які яшчэ не вывучаны.

Непазнаныя стыхійныя сілы.

2. Такі, якога не пазналі, не апазналі.

|| наз. непазна́насць, -і, ж.

непако́іцца, -ко́юся, -ко́ішся, -ко́іцца; незак.

1. Адчуваць неспакой, трывогу; хвалявацца.

Н. перад дакладам.

2. Праяўляць клопат, турбавацца.

Н. за сына.

непако́іць, -ко́ю, -ко́іш, -ко́іць; незак., каго.

1. Выклікаць непакой, трывогу, хваляванне.

Навіна непакоіла яго.

2. Турбаваць каго-н.; прычыняць боль.

Асколак непакоіў раненага.

непако́й, -ю, м.

1. Стан душэўнай трывогі, хвалявання, выкліканы чым-н.

Н. за лёс разведчыкаў.

2. Турботы, клопаты.

Н. за дзяцей.

непако́ра, -ы,

1. ж. Непакорнасць, непадуладнасць каму-н.

Дух непакоры.

2. -ы, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ы, Т -ай (-аю), ж., мн. -ы, -ко́р і -аў. Такі, якога немагчыма скарыць.

3. -ы, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ы, Т -ай (-аю), ж., мн. -ы, -ко́р і -аў. Упарты чалавек; неслух.

непако́рлівы, -ая, -ае.

Тое, што і непакорны.

|| наз. непако́рлівасць, -і, ж.

непако́рны, -ая, -ае.

Які не хоча пакарацца, быць падуладным каму-н.; непаслухмяны.

Непакорная натура.

|| наз. непако́рнасць, -і, ж.