Verbum

тычкава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны; незак., што.

Расстаўляць тычкі (у 1 знач.) пры геадэзічных работах.

Т. дарогу.

|| зак. атычкава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны.

|| наз. тычкава́нне, -я, н.

тычы́на, -ы, мн. -ы, -чы́н, ж.

Вялікая палка; шост.

|| памянш. тычы́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

тычы́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. гл. тычына.

2. Мужчынскі орган размнажэння ў кветак, які змяшчае пылок (спец.).

|| прым. тычы́нкавы, -ая, -ае.

ты́чыцца, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -чыцца; незак., каго-чаго.

Мець адносіны, дачыненне да каго-, чаго-н.

Гэта яго не тычыцца.

ты́шчыцца, -чуся, -чышся, -чыцца; незак. (разм.).

Прабірацца з цяжкасцю; лезці куды-н. напралом, ціснуцца.

Куды ён тышчыцца?

тыя́ра, -ы, мн. -ы, тыя́р, ж.

1. Галаўны ўбор усходніх цароў у старажытнасці.

2. Галаўны ўбор Рымскага Папы.

тэаго́нія, -і, ж.

Міфы аб паходжанні і радаслоўнай багоў.

тэадалі́т, -а, М -лі́це, мн. -ы, -аў, м.

Геадэзічны і астранамічны інструмент для вымярэння гарызантальных і вертыкальных вуглоў.

|| прым. тэадалі́тны, -ая, -ае.

тэакра́тыя, -і, ж.

Форма кіравання, пры якой палітычная ўлада належыць духавенству.

|| прым. тэакраты́чны, -ая, -ае.

тэало́гія, -і, ж.

Тое, што і багаслоўе.

|| прым. тэалагі́чны, -ая, -ае.