Verbum

фен​¹

(англ. fan)

электрычны прыбор для сушкі валасоў.

фен​²

(гр. phaino = выяўляю)

біял. генетычна абумоўленая, непадзельная на састаўныя кампаненты без страты якасці прымета.

фенабарбіта́л

(ад гр. phaino = выяўляю + барбітал)

лекавы прэпарат, які ўжываецца як снатворны, супакойлівы і процісутаргавы сродак.

фенагене́тыка

(ад гр. phaino = выяўляю + генетыка)

раздзел генетыкі, які вывучае праяўленне дзеяння генаў і іх сукупнасці ў працэсе развіцця асобіны.

фенакі́т

(ад гр. phenaks, -akos = падманшчык)

мінерал класа сілікатаў, празрысты, бясколерны або белага колеру; руда берылію.

фенако́д

(ад гр. phenaks, -akos = падманшчык + odus = зуб)

млекакормячая капытная жывёла з групы кандылятраў, знешне падобная на драпежніка, якая жыла ў палеагене.

фенако́пія

(ад гр. phaino = выяўляю + копія)

няспадчыннае змяненне фенатыну арганізма, якое знешне падобнае да аналагічнага спадчыннага змянення (мутацыі), параўн. генакопія.

фенало́гія

(ад гр. phaino = выяўляю + -логія)

раздзел біялогіі, які вывучае сезонныя з’явы ў жывой прыродзе, тэрміны іх надыходу і прычыны, што вызначаюць гэтыя тэрміны.

фенаменалі́зм

(ад гр. phainomenon = тое, што з’яўляецца)

суб’ектыўна-ідэалістычнае вучэнне, паводле якога пазнанне мае справу не з аб’ектамі матэрыяльнага свету, што існуюць незалежна ад свядомасці, а толькі з сукупнасцю элементарных пачуццёвых кампанентаў (феноменаў).

фенаменало́гія

(ад гр. phainomenon = тое, што з’яўляецца + -логія)

1) суб’ектыўна-ідэалістычны кірунак у філасофіі, паводле якога свядомасць мае свой незалежны ад рэчаіснасці змест, а прадметы аб’ектыўнай рэальнасці (феномены) з’яўляюцца толькі сімваламі гэтага зместу;

2) ідэалістычнае вучэнне пра феномены свядомасці і формы развіцця духу.