Verbum

тры́ба

(лац. tribus)

1) кожная з трох адміністрацыйна-тэрытарыяльных акруг Стараж. Рыма;

2) біял. таксанамічная катэгорыя, якая займае прамежкавае становішча паміж падсямействам і родам.

трыбало́гія

(ад гр. tribo = расціраю + -логія)

навуковая дысцыпліна, якая вывучае трэнне і знос вузлоў машын і механізмаў.

трыбалюмінесцэ́нцыя

(ад гр. tribo = расціраю + люмінесцэнцыя)

люмінесцэнцыя, якая ўзнікае пры трэнні, разломе, расцісканні некаторых цел.

трыбаме́трыя

(ад гр. tribo = расціраю + -метрыя)

сукупнасць метадаў вымярэння сіл трэння і зносаўстойлівасці паверхняў, якія труцца.

трыбане́ма

(н.-лац. tribonema)

ніткаватая жоўта-зялёная водарасць сям. трыбанемавых, якая пашырана пераважна ў прыбярэжнай зоне вадаёмаў на водных раслінах, камянях, часам у глебе.

трыбаэлектры́чнасць

(ад гр. tribo = расціраю + электрычнасць)

узнікненне электрычных зарадаў пры трэнні двух цел адно аб другое.

трыбра́хій

(гр. tribrachys, ад treis = тры + brachys = кароткі)

стапа з трох кароткіх складоў у антычным вершаскладанні.

трыбу́н

(лац. tribunus)

1) службовая асоба ў Стараж. Рыме, абавязкам якой была абарона правоў плебеяў;

2) перан. бліскучы прамоўца, публіцыст, грамадскі дзеяч.

трыбу́на

(с.-лац. tribuna)

1) узвышэнне для прамоўцы;

2) збудаванне з паступовым узвышэннем радоў з месцамі для публікі, напр. на стадыёне;

2) перан. месца, сфера ажыццяўлення чыёй-н. грамадскай дзейнасці.

трыбуна́л

(лац. tribunal = судзілішча)

1) апеляцыйны суд, які існаваў з 16 ст. у Вялікім княстве Літоўскім і Польшчы;

2) надзвычайны суд часоў Французскай рэвалюцыі 1789—1794 гг.;

3) надзвычайны судовы орган па разгляду ваенных злачынстваў, а таксама пасяджэнне гэтага органа.