Verbum

генеты́чны

(гр. genetikos)

які ўказвае на паходжанне, развіццё;

г. код — сістэма зашыфроўкі спадчыннай інфармацыі ў малекулах нуклеінавых кіслот;

г. метад — спосаб даследавання з’яў, які грунтуецца на аналізе іх генезісу і развіцця.

ге́ній

(лац. genius)

1) звышнатуральная істота ў рымскай міфалогіі, якая быццам ахоўвае чалавека на працягу ўсяго жыцця; пазней — наогул добры або злы дух;

добры г. — той, хто аказвае на каго-н. дабратворны ўплыў;

злы г. — той, хто прыносіць каму-н. зло;

2) чалавек, якому ўласціва найвышэйшая ступень творчай даравітасці, таленавітасці.

геніта́ліі

(с.-лац. genitalia, ад лац. genitalis = дзетародны)

палавыя органы жывёл і чалавека.

геніта́льны

(лац. genitalis)

палавы, дзетародны.

геніты́ў

[лац. (casus) genitivus]

лінгв. родны склон.

-генія

(гр. genos = паходжанне)

другая састаўная частка складаных слоў, якая паказвае на сувязь з паняццямі «паходжанне», «утварэнне».

генія́льнасць

(ад геніяльны)

найвышэйшая ступень творчай адоранасці і развіцця здольнасцей чалавека.

генія́льны

(лац. genialis = прыемны, мілы)

1) выключна адораны, таленавіты (напр. г. кампазітар);

2) уласцівы генію, творча дасканалы (напр. г-ая думка, г. твор).

-генны

(гр. genes = які нараджаецца, народжаны)

другая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае «звязаны з паходжаннем».

гено́м

(ням. Genom, ад гр. genos = род, паходжанне)

сукупнасць генаў у адзінарным (гаплоідным) наборы храмасом дадзенай жывёльнай або расліннай клеткі (параўн. плазмон).