Verbum

геліяфа́нус

(н.-лац. heliophanus)

павук сям. скакуноў, які жыве ў разнатраўі на ўзлесках.

геліяфі́зіка

(ад гелія- + фізіка)

раздзел астрафізікі, які вывучае з’явы, што адбываюцца на паверхні Сонца.

геліяфі́лы

(ад гелія- + -філ)

святлалюбныя віды жывых арганізмаў, напр. расліны з групы геліяфітаў.

геліяфі́льны

(ад геліяфілы)

які любіць сонца;

г-ыя расліны — святлалюбныя расліны (параўн. геліяфобны).

геліяфі́ты

(ад гелія- + -фіты)

расліны, якія патрабуюць для свайго развіцця вялікую колькасць святла.

геліяфо́бны

(ад гелія- + гр. phobos = страх)

які баіцца святла;

г-ыя расліны — ценялюбныя расліны (параўн. геліяфільны).

геліяхі́мія

(ад гелія- + хімія)

навука, якая вывучае хімічныя працэсы на Сонцы.

геліяцэнтры́зм

(ад гелія- + цэнтрызм)

тэорыя будовы сонечнай сістэмы, створаная Капернікам, паводле якой усе планеты рухаюцца вакол Сонца (параўн. геацэнтрызм).

геліяцэнтры́чны

(ад гелія + цэнтр)

заснаваны на прызнанні Сонца цэнтрам планетнай сістэмы (г-ая сістэма свету); параўн. геацэнтрычны.

геліяэнерге́тыка

(ад гелія + энергетыка)

галіна энергетыкі, якая распрацоўвае метады эксплуатацыі энергіі сонечнага выпрамянення для прамысловых і бытавых патрэб.