Verbum

геацэнтры́зм

(ад геа- + цэнтр)

абвергнутае навукай уяўленне, што ў цэнтры Сусвету знаходзіцца Зямля, а вакол яе рухаюцца Сонца і ўсе іншыя нябесныя свяцілы (параўн. геліяцэнтрызм).

геацэнтры́чны

(ад геа- + цэнтр)

заснаваны на прызнанні Зямлі цэнтрам планетнай сістэмы (г-ая сістэма свету); параўн. геліяцэнтрычны.

геаэквівале́нтнасць

(ад геа- + эквівалентнасць)

суадносіны культурнага ландшафту, які стварае чалавек, з прыродным ландшафтам, што існаваў на гэтым месцы, паводле складу і масы рэчываў, інтэнсіўнасці працэсаў абмену і іншых экалагічных, ландшафтных і энергетычных паказчыках.

геаэнерге́тыка

(ад геа- + энергетыка)

галіна энергетыкі, звязаная з выкарыстаннем глыбіннага цяпла зямной кары.

гебело́ма

(н.-лац. hebeloma)

шапкавы базідыяльны грыб сям. павуціннікавых, які расце на глебе ў лясах, парках, на лугах; неядомы.

гебефрэні́я

(ад гр. hebe = маладосць + phren = розум)

псіхічнае захворванне, адна з форм юнацкай шызафрэніі, якая развіваецца ў перыяд палавога даспявання.

гебраі́зм

(ад гр. hebraios = яўрэй)

слова або выраз, запазычаныя са старажытнаяўрэйскай мовы.

гебраі́стыка

(ад гр. hebraios = яўрэй)

комплекс філалагічных дысцыплін, якія даследуюць старажытнаяўрэйскую мову, гісторыю, пісьменнасць, культуру.

геве́я

(н.-лац. hevea, ад індз. hjewe)

вечназялёнае дрэва сям. малачаевых, пашыранае ў тропіках Амерыкі і Азіі; дае каўчук.

гегелья́нства

[ад ням. G. Hegel = прозвішча ням. філосафа (1770—1831)]

філасофскае вучэнне Гегеля і яго паслядоўнікаў, паводле якога быццё тоеснае мысленню, але не суб’ектыўнаму, а абсалютнаму, што развіваецца дыялектычна (па трыядзе тэзіс — антытэзіс — сінтэз), у ходзе чаго складаецца ўся гісторыя Сусвету.