Verbum

геатэхнало́гія

(ад геа- + тэхналогія)

метады здабывання карысных выкапняў праз буравыя свідравіны шляхам выкарыстання цеплавых, хімічных, фізіка-хімічных, біяхімічных і мікрабіялагічных працэсаў.

геатэхні́я

(ад геа- + гр. techne = мастацтва, майстэрства, уменне)

прыродазнаўча-тэхнічная дысцыпліна, якая распрацоўвае прынцыпы і метады рацыянальнага ўмяшання ў прыродныя працэсы для наладжвання аптымальнага ўзаемадзеяння паміж грамадствам і прыродай.

геафі́зіка

(ад геа- + фізіка)

навука аб фізічных працэсах у цвёрдай, вадкай і газападобнай абалонках зямнога шара.

геафі́лы

(ад геа- + -філ)

арганізмы, частка цыкла развіцця якіх абавязкова праходзіць у глебе (саранчовыя, жукі, камары-даўганожкі і інш.).

геафі́ты

(ад геа- + -фіты)

травяністыя расліны, у якіх органы вегетатыўнага аднаўлення развіваюцца ў глебе (напр. бульба, цыбуля і інш.); належаць да крыптафітаў.

геафлексу́ра

(ад геа- + флексура)

круты выгін горных абшараў, выяўлены ў рэльефе як вялікі ўступ значнай працягласці.

геафо́н

(ад геа- + -фон)

прыбор для ўлоўлівання гукавых хваль, якія пашыраюцца ў верхніх слаях зямной кары; выкарыстоўваецца ў час геолагаразведачных работ, у ваеннай справе і інш.

геахі́мія

(ад геа- + хімія)

навука аб хімічным саставе Зямлі і законах размеркавання і спалучэння хімічных элементаў у зямной кары.

геахо́ра

(ад геа- + гр. chora = прастор)

геаграфічны ландшафт.

геахранало́гія

(ад геа- + храналогія)

раздзел гістарычнай геалогіі, які вывучае храналагічную паслядоўнасць фарміравання і ўзрост горных парод.