Verbum

геастрафі́чны

(ад геа- + гр. strophe = паварот);

г. вецер — раўнамерны просталінейны гарызантальны рух паветра, які вызначаецца раўнавагай паміж сілай барычнага градыента і адхільнай сілай вярчэння Зямлі, прыватны выпадак градыентнага ветру.

геасфе́ры

(ад геа- + сфера)

розныя па хімічных уласцівасцях і шчыльнасці канцэнтрычныя абалонкі, з якіх складаецца Зямля (магнітасфера, атмасфера, гідрасфера, літасфера, мантыя, ядро).

геатапало́гія

(ад геа- + гр. topos = месца + -логія)

кірунак у ландшафтазнаўстве, які вывучае падраздзяленні геаграфічнай абалонкі ніжэйшых таксанамічных рангаў; прыкладна ў межах фацыі і біягеацэнозу.

геатрапі́зм

(ад геа- + трапізм)

здольнасць раслін рэагаваць на зямное прыцяжэнне.

геатрыхо́з

(ад геа- + гр. thriks, -ichos = волас)

хранічная інфекцыйная хвароба жывёл і чалавека, якая выклікаецца прамянёвымі грыбкамі; характарызуецца пашкоджаннем скуры, слізістай абалонкі рота, глотачных міндалін, бронхаў, лёгкіх, кішэчніка.

геатэкто́ніка

(ад геа- + тэктоніка)

тое, што і тэктоніка 1.

геатэкту́ра

(ад геа- + лац. tectura = пакрыццё)

тое, што і мегарэльеф.

геатэрма́льны

(ад геа- + гр. therme = цяпло)

звязаны з унутраным цяплом Зямлі і яго выкарыстаннем (напр. г-ая станцыя).

геатэ́рміка

(ад геа- + гр. therme = цяпло)

тое, што і геатэрмія.

геатэрмі́я

(ад геа- + -тэрмія)

раздзел геафізікі, які вывучае цеплавы стан зямной кары і Зямлі ў цэлым.