Verbum

геамеры́да

(ад геа- + гр. meris, -idos = частка)

жывое покрыва, сукупнасць усіх жывых арганізмаў, якія насяляюць Зямлю.

геаме́трыя

(гр. geometria = меранне зямлі)

раздзел матэматыкі аб прасторавых формах і законах іх вымярэння;

элементарная г. — частка геаметрыі, якая вывучае ўласцівасці самых простых форм;

начартальная г. — частка геаметрыі, якая вывучае адлюстраванне прасторавых форм на плоскасці.

геамеха́ніка

(ад геа- + механіка)

навука аб механічным стане зямной кары і працэсах, якія адбываюцца ў ёй пад уздзеяннем прыродных фізічных фактараў.

геамо́ры

(гр. geomoroi, ад ge = зямля + meiromai = атрымліваю сваю частку)

землеўладальнікі ў Стараж. Грэцыі.

геапалі́тыка

(ад геа- + палітыка)

плынь у сацыялогіі, паводле якой пашырэнне геаграфічнага асяроддзя з’яўляецца рашаючым фактарам развіцця грамадства; выкарыстоўвалася нямецкім фашызмам для абгрунтавання захопніцкай палітыкі.

геапатэнцыя́л

(ад геа- + патэнцыял)

патэнцыял сілы цяжару.

геарыфтагена́ль

(ад геа- + англ. rift = цясніна + гр. gennao = нараджаю)

адзін з асноўных тэктанічна рухомых структурных элементаў зямной кары, які адпавядае асявым часткам сярэднеакіянскіх хрыбтоў і ўпадзінам тыпу Чырвонага мора, Адэнскага і Каліфарнійскага заліваў.

геасінкліна́ль

(ад геа- + сінкліналь)

выцягнуты ўчастак зямной кары, які характарызуецца інтэнсіўнымі тэктанічнымі рухамі, працэсамі гораўтварэння, вулканізму (параўн. платформа 3).

геасістэ́мы

(ад геа- + сістэма)

прыродныя сістэмы розных узроўняў, якія ахопліваюць узаемазвязаныя часткі літасферы, гідрасферы, біясферы і атмасферы.

геастрато́гія

(ад геа- + стратэгія)

разгляд значэння прыроднага асяроддзя ў дачыненні да праблемы экалагічнага, эканоміка-палітычнага дабрабыту, пераважна ў міжнародным маштабе.