Verbum

геакаро́на

(ад геа- + карона)

знешняя абалонка атмасферы Зямлі, якая складаецца ў асноўным з атамарнага вадароду.

геака́рпія геакарпі́я

(ад геа- + гр. karpos = плод)

спосаб распаўсюджання пладоў, калі завязь пасля апладнення паглыбляецца ў грунт, дзе і развіваецца плод.

геакраты́чны

(ад геакратыя)

які садзейнічае значнаму расшырэнню плошчы сушы;

г-ыя перыяды — перыяды ў геалагічнай гісторыі Зямлі, калі адбывалася значнае расшырэнне плошчы сушы, абумоўленае падняццем зямной кары (проціл. таласакратычны).

геакра́тыя

(ад геа- + гр. kratos = сіла, моц)

улада прыроды (Зямлі) над чалавецтвам; філасофская канцэпцыя фаталістаў.

геакрыяло́гія

(ад геа- + крыялогія)

навука аб мёрзлых горных пародах, іх паходжанні, гісторыі развіцця, умовах існавання, будове, працэсах і з’явах, якія ў іх адбываюцца.

геаксе́ны

(ад геа- + гр. ksenos = чужы)

жывёлы, якія выкарыстоўваюць глебу для часовага прытулку (напр. грызуны, тараканавыя).

геало́гія

(ад геа- + -логія)

навука аб саставе, будове і гісторыі зямной кары і Зямлі, заканамернасцях утварэння і пашырэння горных парод, мінералаў, падземных водаў і радовішчаў карысных выкапняў.

геамагнеты́зм

(ад геа- + магнетызм)

магнітнае поле Зямлі і калязямной касмічнай прасторы.

геамагнітафо́н

(ад геа- + магнітафон)

геафон, які ўзмацняе і рэгіструе цяжкаўлоўныя гукавыя хвалі ў падземных горных вырабатках.

геамарфало́гія

(ад геа- + марфалогія)

навука, якая вывучае рэльеф паверхні Зямлі, яго паходжанне, гісторыю развіцця і гаспадарчае выкарыстанне.