Verbum

геабіёнты

(ад геа- + біёнты)

пастаянныя насельнікі глебы (дажджавыя чэрві, першаснабяскрылыя насякомыя і інш.).

геагельмі́нты

(ад геа- + гельмінты)

група паразітычных чарвей чалавека і жывёл, якія развіваюцца без удзелу прамежкавых гаспадароў непасрэдна ў грунце, гною і іншых субстратах (параўн. біягельмінты).

геагігіе́на

(ад геа- + гігіена)

навука, якая вывучае змены ў жывой і нежывой прыродзе як вынік дзейнасці чалавека на Зямлі.

геагло́с

(н.-лац. geoglossum)

сумчаты грыб сям. геаглосавых, які трапляецца на балотах і на глебе ў вільготных лясах.

геагно́зія

(ад геа- + -гнозія)

назва геалогіі ў канцы 18 — першай пал. 19 ст.

геагра́фія

(гр. geographia = землеапісанне)

1) навука аб прыродных умовах Зямлі, аб размеркаванні на ёй насельніцтва і эканамічных рэсурсаў (напр. фізічная г., эканамічная г.);

2) апісанне пашыранасці чаго-н. на зямной паверхні або ў якой-н. мясцовасці (напр. г. земляробства, г. лёгкай прамысловасці).

геады́метр

(ад геа- + гр. daio = раздзяляю + -метр)

прыбор для вымярэння адлегласці, заснаваны на вымярэнні часу праходжання светлавога імпульсу 2 ад прыбора да аб’екта.

геадына́міка

(ад геа- + дынаміка)

навука аб глыбінных сілах і працэсах, якія ўзнікаюць пры эвалюцыі планеты Зямля, раздзел геафізікі.

геадэзі́ст

(ад геадэзія)

спецыяліст у галіне геадэзіі.

геадэ́зія

(гр. geodaisia = падзел зямлі)

навука аб формах Зямлі, вымярэнні і паказе яе на планах і картах.