Verbum

бласто́ма

(ад бласта- + -омя)

тое, што і неаплазія.

бластомагене́з

(ад бластома + -генез)

тое, што і анкагенез.

бла́стула

(ад гр. blastos = парастак)

стадыя развіцця зародка мнагаклетачных жывёл і чалавека (наступная за морулай), на якой зародак уяўляе сабой аднаслойны пузырок.

бластуля́цыя

(ад бластула)

завяршальная частка перыяду драблення яйца мнагаклетачных жывёльных арганізмаў, на працягу якой утвараецца бластула.

-бласты

(гр. blastos = парастак)

другая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцце «зародак».

бластэ́ма

(гр. blastema = завязь)

1) частка жывой тканкі, здольная ўтвараць новыя асобіны (пры бясполым размнажэнні);

2) намнажэнне аднародных клетак на паверхні раны пасля ампутацыі органа або яго часткі.

бластэ́нія

(н.-лац. blastenia)

накіпны сумчаты лішайнік сям. целасхіставых, які расце на кары старых дрэў, пераважна лісцевых.

бластэ́я

(ад гр. blaste = парастак)

гіпатэтычная аднаслойная форма першай стадыі эвалюцыйнага развіцця арганізма, якая будовай нагадвае бластулу.