Verbum

белалгі́н

[ад бел(адонна) + (ан)альгін]

лекавы проціспазматычны, болесуцішальны і процікіслотны прэпарат пры захворваннях страўнікава-кішачнага тракту.

беламка́нда

(н.-лац. belamcanda)

травяністая расліна сям. касачовых з вузкім лісцем і буйнымі чырванавата-бурымі кветкамі, пашыраная ў Японіі, Кітаі, Індыі; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

белані́дый

(н.-лац. belonidium)

сумчаты грыб сям. гіялосцыфавых, які развіваецца на адмерлых сцёблах травяністых раслін.

белаперо́на

(н.-лац. beloperone)

вечназялёная паўкустовая расліна сям. акантавых з яйцападобным лісцем і сабранымі ў коласападобныя суквецці кветкамі, пашыраная ў Мексіцы; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

белатаміна́л

[ад бела(донна) + (эрга)тамін + (фенабарбіт)ал]

лекавы прэпарат, які выкарыстоўваецца пры бяссонніцы, клімактэрычных неўрозах і інш.

белемні́ты

(н.-лац. belemnitidae, ад гр. belemnon = баявая сякера)

атрад вымерлых галаваногіх малюскаў, жылі ў карбоне — палеагене.

белетры́ст

(ад фр. belles-lettres = прыгожая славеснасць)

аўтар апавядальных мастацкіх твораў.

белетры́стыка

(ад фр. belleslettres = прыгожая славеснасць)

1) мастацкая проза;

2) апавядальная літаратура займальнага характару.

бельведэ́р

(іт. belvedere = літар. прыгожы від)

1) невялікая вежа над будынкам або асобная альтанка на ўзвышаным месцы, адкуль адкрываецца від на ваколіцу;

2) назва, якая замацавалася за некаторымі палацамі (напр. у Варшаве, Ватыкане, Празе, Вене).

белька́нта

(іт. bel canto = літар. прыгожы спеў)

стыль вакальнага выканання, характэрны для італьянскага опернага мастацтва, які вызначаецца вольным валоданнем усімі рэгістрамі голасу, лёгкасцю і прыгажосцю гучання.