Verbum

трэль

(іт. trillo)

1) муз. пералівістае дрыжачае гучанне, якое ўтвараецца хуткім чаргаваннем двух суседніх тонаў (гл. мелізмы);

2) пералівістыя гукі; частыя гукі.

трэлья́ж

(фр. treillage)

1) трохстворкавае люстэрка;

2) тонкая агароджа, увітая павойнымі раслінамі.

трэ́ма

(фр. trema; ад гр. trema = пункт)

дзве кропкі над літарай, што абазначае галосны гук, у пісьменнасцях некаторых еўрапейскіх моў (напр. у французскай), якія паказваюць, што гук трэба вымаўляць асобна ад папярэдняга галоснага гуку.

трэ́мала

(іт. tremolo)

муз. хуткае паўтарэнне аднаго гуку, а таксама чаргаванне некалькіх не суседніх гукаў асобна або ў акордах.

трэмала́нда

(іт. tremolando)

муз. выкананне трэмала.

трэмалі́т

(ад ням. Tremola = назва даліны ў Швейцарыі)

мінерал класа сілікатаў белага або шаравата-белага колеру; выкарыстоўваецца пераважна ў хімічнай прамысловасці.

трэ́мар

(лац. tremor)

дрыжанне, якое адзначаецца ва ўсім целе або яго частках, павеках пры некаторых нервовых захворваннях, хранічным алкагалізме.

трэматадо́зы

(ад трэматоды)

глісныя хваробы чалавека і жывёл, якія выклікаюцца трэматодамі.

трэматадо́н

(н.-лац. trematodon)

лістасцябловы мох сям. дыкрынавых, які расце на гліністай і тарфяністай глебах на схілах лугавых канаў, берагах рэк, азёр і балот.

трэмато́ды

(н.-лац. trematoda, ад гр. trematodes = дзіравы)

клас плоскіх чарвей; арганізмы з лістападобным целам даўжынёй ад 0,1 мм да 1,5 м, якія ўсмоктваюць ежу праз ротавую адтуліну; паразіты рыб, земнаводных, паўзуноў, млекакормячых і чалавека; смактуны.