Verbum

фені́л

(ад гр. phaino = асвятляю)

араматычны вуглевадарод, бясколернае крышталічнае рэчыва, якое ўваходзіць у склад каменнавугальнай смалы; выкарыстоўваецца як цепланосьбіт.

фенілалані́н

(ад феніл + аланін)

адна з незаменных амінакіслот, якая выяўлена ў арганізме чалавека, жывёл і раслін у свабодным стане і ў складзе бялкоў.

феніламі́н

[ад феніл + амін(ы)]

тое, што і анілін.

фенілбензо́л

(ад феніл + бензол)

тое, што і дыфеніл.

фенілкетануры́я

[ад феніл(аланін) + кетоны + -урыя]

спадчыннае захворванне, звязанае з парушэннем абмену фенілаланіну ў арганізме, якое праяўляецца ў адставанні фізічнага і псіхічнага развіцця.

фено́лаг

(ад феналогія)

спецыяліст у галіне феналогіі.

фенолфталеі́н

[ад фенол + (на)фталін]

арганічнае злучэнне, бясколернае крышталічнае рэчыва, якое выкарыстоўваецца ў аналітычнай хіміі як індыкатар, у медыцыне як слабіцельнае.

фено́лы

(ад гр. phaino = асвятляю + -ол)

арганічныя злучэнні, вытворныя бензолу ў выніку замены атама вадароду ў бензольным ядры гідраксілам (карболавая кіслата, гідрахінон і інш.); выкарыстоўваюцца для дэзінфекцыі, пры вырабе сінтэтычных смолаў, выбуховых рэчываў.

фено́мен

(гр. phainomenon = тое, што з’яўляецца)

1) выключная, рэдкая, незвычайная з’ява; выключны ў якіх-н. адносінах чалавек;

2) у ідэалістычнай філасофіі тое, што дадзена ў пачуццях і не дасягаецца розумам;

3) філасофскае паняцце, якое абазначае з’яву, дадзеную нам у вопыце, пачуццёвым пазнанні.

фе́нхель

(ням. Fenchel, ад лац. foeniculum = кроп)

травяністая расліна сям. парасонавых з перыста-рассечаным лісцем і дробнымі жоўтымі кветкамі ў парасоніках, пашыраная пераважна ў Міжземнамор’і, Крыме, на Каўказе і ў Сярэд. Азіі; на Беларусі культывуецца як лекавая.