Verbum

у́нікум

(лац. unicum = адзінае ў сваім родзе, незвычайнае)

1) вельмі рэдкі прадмет, вялікая рэдкасць;

2) перан. выключная ў якіх-н. адносінах асоба.

унінаміна́льны

(ад уні- + лац. nomen = імя);

у-ая акруга — выбарчая акруга, ад якой выбіраецца адзін дэпутат.

уніпаля́рны

(ад уні- + палярны)

аднаполюсны;

у-ая праводнасць — праводнасць току пераважна ў адным напрамку.

уніпры́нт

(ад уні- + англ. print = адбітак, друк)

адзін са спосабаў прыгатавання эластычных форм для глыбокага друку.

унісо́н

(іт. unisono, ад лац. unus = адзін + sonus = гук)

1) муз. адначасовае гучанне двух або некалькіх гукаў аднолькавай вышыні; сугучна аднолькавых гукаў у розных актавах (напр. спяваць ва ўнісон);

2) перан. зладжанасць якіх-н. учынкаў (напр. дзейнічаць ва ўнісон з кім-н.);

3) фіз. роўнасць частот дзвюх крыніц гукавых ваганняў.

уніта́рны

(фр. unitaire, ад лац. unitas = адзінства)

аб’яднаны, адзіны, які ўтварае адно цэлае (напр. у-ая дзяржава).

унітары́зм

(фр. unitarisme, ад лац. unitas = адзінства)

дзяржаўнае ўладкаванне, якое характарызуецца цэнтралізаваным кіраўніцтвам адміністрацыйна-тэрытарыяльнымі адзінкамі і адсутнасцю самастойных дзяржаўных утварэнняў.

уніта́рыі

(ад лац. unitas = адзінства)

тое, што і антытрынітарыі.

уніфармі́зм

(ад лац. uniformis = аднастайны)

гіпотэза, паводле якой у геалагічным мінулым дзейнічалі тыя ж сілы і з той жа інтэнсіўнасцю, што і зараз.

уніфікава́ць

(с.-лац. unificare = аб’ядноўваць)

праводзіць уніфікацыю (напр. у. правапіс).