дако́лваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да дакалоць.
дако́нваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да даканаць.
дако́нчвацца і дака́нчвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да дакончваць, даканчваць.
дако́нчваць і дака́нчваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да дакончыць.
дако́нчыцца, ‑чыцца; зак.
Разм. Прыйсці к канцу; скончыцца.
дако́нчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго-што.
1. Давесці да канца, завяршыць пачатае. Дакончыць справу. □ — Не хацела ты, Грыпіна, прыйсці ў канцылярыю, — у цябе дакончым праўленне. Пташнікаў. Парфёнчык зацягнуўся папяросай і дакончыў: — Былы старшыня, Падлуцкі, дом узяўся сабе ставіць. Дуброўскі.
2. Разм. Дабіць, даканаць, прыкончыць. Дакончыць параненага звера. □ Наш партызанскі ўвесь атрад дакончыць ворага прыйшоў. Дубоўка.
дако́пвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да дакапацца.
2. Зал. да дакопваць.
дако́пваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да даканаць.
дако́пкі, ‑пак; адз. няма.
Завяршэнне копкі бульбы.
дако́р, ‑у, м.
Папрок, незадавальненне, выказаныя каму‑н. або ў дачыненні да каго‑н. — Аскольд, чаму ж вы шклянак не вынеслі? — кінула ласкавы дакор трактарысту дзяўчына. Пальчэўскі. Кіпіць работа цяжкая Ад рання і да ночы, Ніхто не йдзе з дакорамі — Такі ўжо люд рабочы. Купала.