Verbum

дака́зваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да даказаць (у 1, 2 і 3 знач.).

дака́зчык, ‑а, м.

Разм. Той, хто даказвае на каго‑н.; даносчык, нагаворшчык.

дака́зчыца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да даказчык.

дакалаці́ць, ‑лачу, ‑лоціш, ‑лоціць; зак., што.

Скончыць калаціць што‑н. Дакалаціць яблыкі.

дакалга́сны, ‑ая, ‑ае.

Які адносіцца да часу, што папярэднічаў з’яўленню калгасаў. Дакалгасная вёска. Дакалгаснае жыццё.

дакало́ць, ‑калю, ‑колеш, ‑коле; зак., каго-што.

1. Скончыць калоць што‑н. Дакалоць дровы.

2. Разм. Прыкалоць, закалоць канчаткова. Дакалоць свінню.

дакало́чвацца, ‑аецца; незак.

Зал. да дакалочваць.

дакало́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да дакалаціць.

дакана́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Давесці да знясілення, пагібелі; загубіць. Як ні мацаваўся Сулкоўскі, але настойка яго даканала. Чарнышэвіч. І памёр Тарас. Няволя З горам даканалі. Зашумелі сумна-сумна Дняпровыя хвалі. Купала. // Дакончыць што‑н., скончыць з чым‑н. — Сена ў стагах, лён у павецях, — пануе над іншымі тонкі, трошкі зрывісты голас, — засталася бульба. Даканаем яе — і баста. Ракітны.

дака́нчвацца,

гл. дакончвацца.