Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ПрадмоваСкарачэнніКніга ў PDF/DjVu

выга́рваць, ‑ае.

Незак. да выгараць ​1.

вы́гаркі, ‑аў; адз. няма.

1. Тое, што застаецца пасля згарання чаго‑н.

2. Разм. Тое, што і выгар. Як мора, калыхалася трава На выгарках. Танк.

вы́гарнуты, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад выгарнуць.

вы́гарнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак., што.

Выграбці што‑н. адкуль‑н. Выгарнуць жар з печы. □ Міхаська выгарнуў дручком з агню некалькі бульбін і палез пад купчастую елку. Сіняўскі.

выгаро́джвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да выгарадзіцца.

2. Зал. да выгароджваць.

выгаро́джваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да выгарадзіць.

вы́гартавацца, ‑туецца; зак.

Спец. Стаць цвёрдым, трывалым у выніку гартавання.

вы́гартаваць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.

Спец. Надаць цвёрдасць, трываласць гартаваннем.

выгарто́ўванне, ‑я, н.

Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. выгартоўваць — выгартаваць.

выгарто́ўвацца, ‑аецца; незак.

Зал. да выгартоўваць.