Verbum

даўгано́сік, ‑а, м.

Насякомае сямейства жукоў з доўгім хабатком; шкоднік сельскагаспадарчых раслін.

даўгано́сы, ‑ая, ‑ае.

З доўгім носам. Даўганосы камар. Даўганосыя чаравікі.

даўгапо́лы, ‑ая, ‑ае.

З доўгімі поламі. Даўгаполы кажух.

даўгару́кі, ‑ая, ‑ае.

З доўгімі рукамі. З выгляду гэта быў падлетак, худы, даўгарукі, з тонкай шыяй, а па хадзе, па прыгорбленай постаці — мужчына. Мележ.

даўгата́, ‑ы, ДМ ‑гаце, ж.

Адна з геаграфічных каардынат — вугал паміж плоскасцямі пачатковага мерыдыяна і мерыдыяна данага пункта.

даўгатва́ры, ‑ая, ‑ае.

З доўгім, прадаўгаватым тварам. Крывец, даўгатвары, з як бы ўціснутымі шчокамі, пыхнуўшы папяросаю.., паспачуваў: — Пэўна, адстаў [Грэчка] дзе-небудзь і заблудзіўся. Мележ.

даўгахва́левы, ‑ая, ‑ае.

З вялікай даўжынёй хвалі. Даўгахвалевае выпрамяненне. // Які працуе на доўгіх хвалях, прымае доўгія хвалі. Даўгахвалевая радыёстанцыя. Даўгахвалевы прыёмнік.

даўгахво́сты, ‑ая, ‑ае.

З доўгім хвастом. Даўгахвостая вавёрка, відаць, нечым напалоханая, рыжай маланкай узлятае ўгору па карабатай кары дуба. Паслядовіч.

даўгашы́і, ‑яя, ‑яе.

З доўгай шыяй. Даўгашыі гусак.

даўгашэ́рсны, ‑ая, ‑ае.

З доўгай шэрсцю. Даўгашэрсная парода авечак.