даба́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.
1. што. Даглядзець да канца.
2. (звычайна з адмоўем), чаго. Угледзець, убачыць. Дзядзька Мікалай не такі чалавек, каб дзе якую навіну не дачуў ці чаго не дабачыў. Якімовіч.
дабе́гацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Разм. Многа бегаючы, нашкодзіць сабе, набыць якую‑н. непрыемнасць. — Пачакай, дабегаешся, галубок! Я яшчэ цябе ў [ту]рму пасаджу, — не сунімаўся Ціток. Лобан.
дабе́гчы, ‑бягу, ‑бяжыш, ‑бяжыць; ‑бяжым, ‑бежыце, ‑бягуць; пр. дабег, ‑ла; заг. дабяжы; зак.
Бягом дасягнуць якога‑н. месца; прыбегчы. Пакуль Лабановіч дабег да станцыі, яго парадкам пакрапіў дождж. Колас. Кравец дабег да суседняй вёскі і там астаўся начаваць. Чорны. // перан. Хутка рухаючыся, дасягнуць чаго‑н., данесціся (пра хвалі, гукі і пад.). [Вада] шырокаю стужкаю, хвалюючыся, бяжыць па нізкіх лагчынах, як бы хоча хутчэй дабегчы ў нейкі далёкі-далёкі край. Колас.
дабе́лены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад дабяліць.
дабе́льванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. дабельваць — дабяліць.
дабе́львацца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да дабяліцца.
2. Зал. да дабельваць.
дабе́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да дабяліць.
дабіва́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да дабіцца.
2. Зал. да дабіваць.
дабіва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да дабіць.