Verbum

вы́радак, ‑дка, м.

1. Той, хто страціў станоўчыя фізічныя або псіхічныя якасці пакалення; крэцін; пачвара. // Нікчэмны, непрыязны чалавек; вылюдак. Маральны вырадак.

2. Найгоршы ці найлепшы сярод пэўнай групы людзей. [Аляксей Іванавіч:] — Хлопец гэты па-сапраўднаму дружыў з намі, з галыцьбой, за што ў сваёй сям’і яго лічылі вырадкам. Скрыпка.

3. Жорсткі чалавек; гвалтаўнік; садыст. Фашысцкія вырадкі.

выраджа́льнасць, ‑і, ж.

Магчымасць або ступень выраджэння.

выраджа́цца, ‑аецца.

Незак. да вырадзіцца.

выраджэ́нец, ‑нца, м.

Той, хто выраджаецца; дэгенерат.

выраджэ́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да выраджэнец.

выраджэ́нне, ‑я, н.

Стан паводле знач. дзеясл. выраджацца — вырадзіцца; страта вышэйшым фізічных або псіхічных якасцей; дэгенерацыя. Выраджэнне гатункаў раслін. Маральнае выраджэнне.

выраджэ́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да выраджэння, да выраджэнца; дэгенератыўны.

вы́радзіцца, ‑дзіцца; зак.

1. Страціць станоўчыя фізічныя або псіхічныя якасці папярэдніх пакаленняў; заняпасці; звесціся. Старажытныя віды жывёл вырадзіліся. Вырадзілася племя.

2. Ператварыцца ў сваю процілегласць, страціць першапачатковыя станоўчыя якасці. [Русіновіч:] — Але аптымізм можа вырадзіцца ў бяздумнасць, зубаскальства, няўвагу да сацыяльнага боку жыцця. Дамашэвіч.

вы́радзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., каго-што.

Разм. Нарадзіць, пусціць на свет.

выража́льнік, ‑а, м.

Тое, што і выразнік. Выражальнік настрояў, інтарэсаў.